Wolontariat
Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Wałbrzychu prowadzi nabór ochotników do pracy w charakterze wolontariuszy.
Ze względu na swoją rolę, tutejszy Ośrodek jest naturalnym miejscem spotkań osób szukających pomocy z osobami chcącymi pomóc. MOPS bardzo dobrze orientuje się w specyfice środowiska, w którym funkcjonuje, zna jego problemy i potrzeby. Angażując wolontariuszy może na nie lepiej i szybciej reagować, bez nakładów finansowych rozszerzać zakres świadczonych usług. Wolontariusze mają w MOPS szerokie pole do działania: mogą zajmować się dziećmi, seniorami, bezrobotnymi, osobami niepełnosprawnymi. Mogą pomagać na terenie Ośrodka, bezpośrednio w domach podopiecznych lub podczas imprez organizowanych przez MOPS.
Wolontariuszem może być każdy, kto chce podzielić się swoim czasem, wiedzą i dobrymi chęciami z innymi ludźmi. Działania, których podejmują się wolontariusze, żeby mogły przynosić rezultaty, muszą być adekwatna do wieku, umiejętności i zainteresowań ochotników.
Co oferujemy?
- przygotowanie i wprowadzenie do pracy
- stałą pomoc w rozwiązywaniu bieżących problemów
- zwrot kosztów dojazdu do podopiecznych (w formie biletów MPK)
- zaświadczenie o wykonywaniu świadczeń wolontarystycznych
- udział w bezpłatnych szkoleniach
- możliwość zdobycia szkolenia
- rozwijanie własnych pasji i zainteresowań
- możliwość odbycia praktyk studenckich w ramach wolontariatu
KONTAKT:
MOPS Wałbrzych
Centrum Aktywności Lokalnej
ul. Mickiewicza 26
Ewelina Grzelak
tel. 74-64-58-659
e-mail: e.grzelak@mops.walbrzych.pl
ABC wolontariatu
1% podatku – źródło finansowania organizacji pożytku publicznego, każdy obywatel ma możliwość przekazania 1% należnego podatku, jest to uspołecznienie alokacji podatku (środków publicznych), podatnik dysponuje 1% swojego podatku, nie jest to typowa działalność charytatywna, gdyż i tak musiałby to zapłacić
Działalność charytatywna – wspieranie biednych i potrzebujących pomocy; miłosierdzie, dobroczynność, filantropia – od łac. charitativus – miłosierdzie chrześcijańskie wobec ubogich (skoncentrowanej na najuboższych), a także działalność świecka skupiająca się głównie na: oświacie, kulturze, nauce
Działalność dobroczynna – w średniowieczu rozwój filantropii związany był z tradycją chrześcijańską, wówczas to wyodrębnił się nurt filantropii religijnej – określany mianem działalności dobroczynnej
Działalność pożytku publicznego – działalność prowadzona przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych obejmujące następujące zadania: pomoc społeczną; działalność charytatywną; podtrzymywanie tradycji narodowej; ochrona i promocja zdrowia; promocja zatrudnienia; działalność na rzecz równych praw kobiet i mężczyzn; działalność wspomagająca rozwój gospodarczy; nauka, edukacja, oświata i wychowanie; kultura, sztuka; ekologia; bezpieczeństwo publiczne; upowszechnianie i ochrona praw i wolości człowieka; działania na rzecz integracji europejskiej i inne
Dzień wolontariusza – corocznie obchodzony jest dzień wolontariusza 5 grudnia; ustanowiony przez UNESCO w roku 1981
OPP – organizacja pożytku publicznego – Istnieje korzyść ogólnospołeczna z działalności tych podmiotów, beneficjent działalności organizacji jest poza nią, korzyści wychodzą na zewnątrz, beneficjant nie jest członkiem organizacji – pomoc „jedni, drugim”
OPS (MOPS) – ośrodek pomocy społecznej, miejski ośrodek pomocy społecznej
Organizacje wolontarystyczne – działalność jest w znacznym stopniu oparta na działaniu ochotników, czyli wolontariacie
Wolontariusz – każda osoba fizyczna, która dobrowolnie, ochotniczo i bez wynagrodzenia wykonuje świadczenia na rzecz organizacji i instytucji i osób indywidualnych wykraczając poza więzi koleżeńsko-rodzinne
Wolontariat – bezpłatne, dobrowolne, świadome działanie na rzecz innych, wykraczające poza więzi rodzinno-koleżeńsko-przyjacielskie. Rodzaje wolontariatu: bezterminowy, krótkoterminowy, jednorazowy, okresowy, indywidualny, grupowy itd.
WOLONTARIAT U OSÓB STARSZYCH
Samotność człowieka starszego wiąże się często z jego sytuacją oraz okolicznościami życiowymi, które mu towarzyszą. To właśnie w tym wieku, częściej niż ludziom młodszym, zdarza się przeżywać śmierć współmałżonka, czyli najbliższej osoby. Jak trudne bywa to przeżycie, tak naprawdę zdają sobie sprawę tylko ci, którzy to sami przeżyli. Cios bywa tym cięższy, im głębszy i silniejszy był związek uczuciowy tych dwojga. Zdarza się, że taka wyrwa emocjonalna staje się przyczyną głębokiej depresji, doprowadzając w efekcie do rychłej śmierci drugiej osoby. A zatem jest to niezmiernie bolesna świadomość, którą nie zawsze i nie w pełni potrafią zniwelować nawet bardzo kochające dzieci i wspaniałe wnuki.
Dodatkowym źródłem poczucia osamotnienia osób starszych jest zmniejszające się grono dawnych przyjaciół i znajomych. Świadomość topnienia tego kręgu osób, z którymi wiązały się lata młodości, bywa istotnym przyczynkiem pogłębiającego się poczucia osamotnienia. Dodatkowym, niekorzystnym elementem pogłębiającym samotność człowieka starszego jest stan jego zdrowia. To właśnie w tym okresie życia często dostrzega się wyraźne osłabienie organizmu i narastające dolegliwości bólowe, które niejednokrotnie unieruchamiają człowieka powodując dodatkowe źródło izolacji fizycznej. Wszystko to oraz pewnie kilka innych jeszcze przyczyn składa się na obraz specyficznej samotności człowieka starszego. Nie jest to na szczęście problem absolutnie nieprzezwyciężalny.
Niemniej wszyscy, którzy mają kontakt z osobami starszymi muszą sobie zdawać sprawę, że samotność, ta bardzo przykra, stanowi dużą i bardzo trudną część życia człowieka starszego. Stąd potrzeba organizowania ciekawych form życia intelektualnego i towarzyskiego dla osób starszych. W jakimś zakresie spełniają tu rolę wolontariusze. Stwarzają oni szansę przezwyciężenia zmory wieku starszego, jaką jest samotność.
Poczucie samotności, z którym człowiek starszy radzi sobie z trudem, a częściej nie radzi sobie wcale, stanowi zagrożenie depresją, a stąd już tylko krok do wielu chorób somatycznych i bardzo znaczącego pogorszenia jakości życia tego człowieka, na każdym odcinku.
WOLONTARIAT U DZIECI
Bardzo cenna jest pomoc dzieciom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej, szczególnie tym z niepełnych rodzin. Wolontariusze pomagają im nie tylko w nauce, ale również poprzez wspólną zabawę i rozmowy. Sprawiają by poczuły się one dowartościowane. Wolontariusze nie leczą, nie zmieniają rodziny dziecka czy jego sytuacji życiowej, ale towarzyszą dzieciom, aby mogły one poczuć się bardziej pewnymi siebie. Scenariusz tych spotkań zależy od samych wolontariuszy, to może być gra w piłkę, spacer, odrabianie lekcji. Wszystko, co daje dzieciom poczucie wartości, trochę je relaksuje – powoduje, że lepiej czują się w szkole i łatwiej radzą sobie z rówieśnikami. Wolontariusze podkreślają jednak, że sami również uczą się wiele dzięki spotkaniom z dziećmi. Wolontariuszem może być każdy człowiek, który „ma w sobie trochę wrażliwości i chce dać coś od siebie innym”.
Związek z troskliwą ale i odpowiednio przygotowaną osobą może pomóc młodemu człowiekowi w przyswajaniu właściwych postaw, może uczyć pozytywnego postrzegania samego siebie i swojej przyszłości. Uczy również ważnych kompetencji społecznych: zawierania przyjaźni, planowania swojego życia, podejmowania racjonalnych decyzji. Może też zachęcać, motywować dziecko do nauki. Rozwija interpersonalne więzi emocjonalne oraz zainteresowania dzieci – które są zasadniczymi czynnikami ochronnymi w profilaktyce.